Let’s make life sexy!

Lately a lot of people told me about the change they saw in me. They mentioned the positive energy they feel, the sparkle in my eyes and the new way I am presenting myself. After months of sharing only in my inner circle and being inspired by that, I’ve decided to tell about my journey on a larger scale. The journey in which I defined my goals and my values in life. But let’s not forget I also found out about the false stories I kept telling myself. If this blog will only inspire anyone, just one, to take a step into growth in his or her life I have reached a result I am very proud of. Because… be honest, who doesn’t want to live their life with passion.

Relaxed verhuizen

Ons huis is verkocht! In mijn ogen is een verhuizing een van de grote veranderingen. In mijn persoonlijke lijstje kon je het tot voor kort tegenkomen na het baren van een kind. Ik zal hier geen uniek persoon in zijn en de vorige verhuizingen wist ik daar toch niet zo goed mee om te gaan. Ik zag het als een enorm ‘moeten’.  Toen de plannen net gemaakt waren voor de verkoop van dit huis, gingen dan ook continu gedachten door mijn hoofd over wat er allemaal geregeld moest worden. Maar ook: hoe zouden de kinderen het vinden, hoe zal het gaan met de oudste op een andere school, maken ze snel vrienden, hoe zullen onze sociale contacten daar verlopen? Ik dacht ook: na vijf jaar in dit kleine dorp weet ik zowel wat ik leuk vind als wat ik niet leuk vind. Hiermee was ik vertrouwd geraakt en dat zal ik dus ook moeten loslaten. Oei, dat enge woord weer. Loslaten.

Genieten bij de kinderkapper

Het effect (of eigenlijk de effecten) van de training die ik kort geleden volgde, merk ik direct iedere dag. Vooral van de kleine dingetjes kan ik enorm genieten. Vandaag ging ik met mijn oudste dochter voor het eerst naar de kapper. Na maanden van volmondig nee, vertelde ze me gisteren dat ze heel graag naar de kapper wilde. “Alleen de puntjes hè, mama.” Uiteraard alleen de puntjes! Die prachtige krullen in een vijftal kleurnuances moeten behouden blijven!

Bij de kinderkapper in het dorp aangekomen nam ze plaats op een motor, de cape ging om en terwijl ze van de gekregen rozijntjes smulde, werden haar haren geknipt. De kapper toverde nog mooiere krullen tevoorschijn dus onze dame was helemaal tevreden. Toen de kapper nog meer moois uit haar trukendoos haalde in de vorm van knipjes en glitters, glunderde ze van trots. En mama genoot volop mee.

Hoe anders ging het aan de andere kant van de salon. Daar waar een vader onhandig worstelde met zijn uit de kluiten gewassen zoon die het uitschreeuwde op zijn schoot. Nee, deze jongen had er duidelijk geen zin in. Mijn dochter keek ondertussen met open mond en grote ogen naar deze voorstelling. Waar ik normaal gesproken al overprikkeld kan raken door gewoon gehuil van sommige kinderen, laat staan luid gekrijs in een kleine afgesloten ruimte, rekende ik kalm af. Ik haalde mijn schouders op naar mijn dochter om haar te laten weten dat ik het ook niet zo goed wist. En vervolgens gingen we hand in hand naar buiten. Supertrots liepen we daar samen door het dorp. Beiden met een glimlach van oor tot oor. Ik voelde me alleen de saaiste van de twee; had ik nu ook maar om glitters gevraagd!

Boekrecensie: Meer nachtlichtjes

Algemene informatie
Volledige titel: Meer nachtlichtjes
Uitgeverij: Mana
Auteur: Anne Civardi, Kate Petty, Joyce Dunbar, Louisa Somerville met een inleiding van David Fontana (Vertaling uit het Engels door Anke ten Doeschate)
ISBN: 978 90 491 0664 5
Aantal pagina’s: 144
Prijs: 15,00 euro
Leeftijd: 4 t/m 8 jaar

Telefoontje vol inspiratie

Zo! Ik ben best een beetje trots op mezelf. Ik vertelde in mijn laatste blog iets over ‘telefoonangst’, maar ik heb net wel een voor mij onbekende kindercoach opgebeld. Ik kwam op haar website terecht en haar verhaal sprak me heel erg aan. Niet alleen omdat haar verleden bijna parallel loopt aan dat van mij, maar ook haar manier van werken als kindercoach, haar website en haar benadering naar ouders en kinderen vond ik zo ontzettend inspirerend. Ik moest en zou haar spreken.

En dat kon maar op één manier: door te bellen. Schrijven was geen optie, ik wist namelijk niet eens precies wat ik haar wilde vertellen en vragen. Ik wist alleen dat ik een drang voelde om haar op te bellen. Uiteindelijk heb een prachtig gesprek van 30 minuten gehad over haar passies, haar keuzes, haar drijfveren etc.

Laat me mijn hart volgen
In mijn zoektocht naar een cursus of opleiding raakte ik de weg kwijt. Wat de ene opleiding me kon bieden, ontbrak weer bij de andere opleiding maar daar vond ik dan weer een aanvulling op een ander vlak. Wat wilde ik uiteindelijk met deze opleiding? In eerste instantie niet vanwege een andere baan. Eigenlijk puur voor mezelf. Ik voelde dat ik de moeder in mij wilde verrijken. Zodat ik mijn kinderen meer kon bieden. Ik ontdekte zoveel interessante aspecten van het kind-zijn vanaf het moment dat ik moeder werd. Zou dat meer kunnen worden als ik zou leren kinderen daadwerkelijk te zien en te horen? Door de buitenwereld werd ik echter tien stappen te ver gedrukt. Hoe wilde ik mijn geld gaan verdienen met deze opleiding? Wilde ik een eigen praktijk? Wat zou mijn tarief zijn? Kon ik deze opleiding en dit werk wel combineren met de thuissituatie? Ik merkte dat ik hier erg onrustig van werd. Onrustig, moedeloos en zelfs kwaad. Kwaad op een ander (waarom begrijp je niet dat dit iets is waar ik met heel mijn hart voor wil gaan?) en kwaad op mezelf (waarom focus ik me niet op wat ik zelf wil?). Met moeite hoorde ik de mensen die meteen zeiden: “Wat leuk! Dat lijkt me echt enorm bij je passen.” Maar ik wilde hoe dan ook deze mensen blijven horen. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik nooit aan opgeven dacht.

Volg je hart!
En toen kwam dus deze kindercoach op mijn pad. Gewoon via Google. Zij begreep als geen ander mijn drijfveren. Ik wilde mijn kinderen helpen ontdekken hoe bijzonder ze zijn. Mocht ik andere kinderen en hun ouders ook kunnen helpen dan zou ik dat fantastisch vinden, maar dat was dus niet mijn eerste doel. Van haar begreep ik dat hier helemaal niets mis mee is, sterker nog het is alleen maar goed om mijn hart hierin te volgen. Zonder ingewikkelde constructies of gedachtenkronkels vanuit de maatschappij. Dan zou ik er alleen maar energie uit halen. Uiteraard is het wel belangrijk om een opleiding te vinden die bij me past en die ik kan combineren met onze thuissituatie. Ik ben geen persoon die via boeken de materie eigen wil maken. Ik wil veel praktijkervaring opdoen tijdens de opleiding. Zodat ik meteen kan proeven van de geleerde stof. En ik mezelf meteen kan toetsen. Ik ga me dus de komende tijd maar eens storten op een paar open dagen van interessante opleidingen.

“You don’t always need a plan. Sometimes you just need to breathe, trust, let go, and see what happens” – Mandy Hale

Dank je wel, lieve M. voor je tijd en dat je deze informatie aan mij toevertrouwd hebt.

Een “simpel” telefoongesprek

Bron image: INFJ Refuge

Jakkie, hoe ga ik hier nu weer mee om. Ik voel me genegeerd. En niet zo’n klein beetje. Ik heb meerdere vermoedens waar het aan ligt en eigenlijk zou ik even moeten bellen en op de man af moeten vragen wat er is, zodat ik het juiste vermoeden aan kan vinken. Maar ik vind het lastig. Ik ben zelfs nu mijn woorden zorgvuldig aan het afwegen zodat ze niet verkeerd overkomen. Ik ben een schrijver, gevoelens op papier zetten vind ik – zolang ik nergens in belemmerd wordt – makkelijk. Het wordt iets lastiger als je toch een rem op je gedachten moet zetten, maar nog steeds is het te doen zonder teveel zweetdruppels. Maar dat telefoontje… jakkes. Soms is echter een telefoongesprek niet te vermijden en is een geschreven bericht niet passend bij de situatie.

Hooggevoelig en introvert
Behalve hooggevoelig, ben ik ook introvert. Hoewel ik meestal niet zo overkom, maar dat is aangeleerd gedrag. Daarom praat ik niet graag aan de telefoon. Introverte personen zijn meer dan andere mensen afhankelijk van gezichtsuitdrukkingen tijdens communicatie. Ik kan de ander niet zien en niet aankijken, en dat geldt natuurlijk ook andersom. Het is daardoor lastig elkaar juist te interpreteren. Tijdens zo’n gesprek vallen er daarom geregeld stiltes van mijn kant. Meestal is de reden dat ik aan het nadenken ben of ik de ander wel juist begrijp. En omdat ik mijn eigen woorden aan het afwegen ben omdat ik zeker wil weten dat een ander mij goed begrijpt. Omdat ik deze stiltes vervelend vind (de ander kan tenslotte niet zien dat je aan het nadenken bent of simpelweg ja-knikt), voel ik me opgejaagd om wat te zeggen, alles wat ik dan zeg komt er dan meestal uit als een soort pepernootstrooisel van woorden.

Eh… nee… ja, stom… nee… jij niet… ik… nee, ik bedoel… pfff… dus… daarom… begrijp je?

Bij minder leuke gesprekken is dat nog veel erger. Ik wil een ander natuurlijk niet kwetsen. De druk wordt dan alleen nog maar groter. Ik bedenk dan van te voren eerst of ik het allemaal wel goed heb gezien/gehoord. Dan vertel ik mezelf dat een ander het vast niet zo bedoelt. En zo gaan er een paar dagen voorbij. Vervolgens bedenk ik ineens dat zelfs als een ander het niet zo bedoelt, het mij kwetst dus dat ik er wel iets mee moet gaan doen. Ik blijf er anders mee in mijn maag zitten. Ondertussen neem ik alle mogelijke scenario’s door, wat ik wil zeggen en hoe die ander daar dan op zou kunnen reageren. Dit alles kost me al zoveel energie dat ik het niet eens meer aandurf om het gesprek aan te gaan.

Moeite met inconsistentie
Je zal denken: waarschijnlijk is het na zo’n gesprek wel opgelost. Maar ik ben dus bang van niet. Hoe kan ik het verder uitleggen? Soms loop je tegen een persoon aan die vooral zelf geen blad voor de mond neemt, woorden niet zorgvuldig lijkt af te wegen en van zijn hart geen moordkuil maakt. Maar het wel VRE-SE-LIJK erg vindt als jij kritiek levert. En meer van dat soort inconsistente dingen. En dat vind ik moeilijk.

Voelen is voor een ander geen feit
Bovendien VOEL ik me genegeerd en in soortgelijke situaties werd ik eerder al volslagen in het ongelijk gesteld. Achteraf bleek echter in alle gevallen dat er wel degelijk iets aan de hand was. Ik voel dat er iets anders is dan eerst, maar ik kan het niet uitleggen en dan is het heel makkelijk voor de ander om te zeggen dat het niet waar is. Daar sta je dan, hart opengegooid en nog geen stap verder.

Dus… ja, ik kan niet gewoon een ‘simpel’ telefoongesprekje voeren. Stom hè.

Hoe herken je hooggevoeligheid bij je kind?

Even een informatief stukje. Hoe herken je hooggevoeligheid bij je kind? Maar dus ook als je terugkijkt bij jezelf. Wel eerst een kleine kanttekening: zoals iedereen uniek is, is ook iedere HSP (Hoogsensitief Persoon) /HSK (Hoogsensitief Kind) uniek. Maar er is wel een aantal kenmerken te noemen, wat overigens dus niet hoeft te betekenen dat je aan alle kenmerken moet voldoen om te kunnen zeggen of je een HSP bent. Er zijn bijvoorbeeld introverte, maar ook extroverte HSP’s met ieder weer zijn/haar eigen bijzondere eigenschappen. De punten die ik noem moeten dus gezien worden als een leidraad. In een volgend blog zal ik meer vertellen hoe deze kenmerken bij mij tot uiting komen.

HSP ben je, dat héb je niet

Ik wil even een misverstand uit de wereld helpen. Op heel veel fora en facebook-groepen, maar ook in het dagelijks leven kom ik de uitdrukking ‘HSP hebben’ tegen. Zoals eerder gezegd staat HSP voor Highly Sensitive Person. Dat ben je dus (of niet)… dat héb je niet.

‘HSP hebben’ is namelijk iets heel anders. Dan staat het voor ‘Hereditaire Spastische Paraparese’, de ziekte van Strümpell, een erfelijke aandoening aan het ruggenmerg. Blij uitroepen op een facebook-pagina over hooggevoeligheid ‘Zie je wel dat ik HSP heb!’ is dus niet zo leuk. Verre van leuk bovendien voor de mensen die wel echt HSP hebben.

Hopelijk kunnen we hier met z’n allen even rekening mee houden. Dan staan de neuzen weer dezelfde kant op. Dank jullie wel.

Facebookpagina: Larimar!

Ik heb ook een Facebookpagina: Larimar. Volg je mij?

Tip: leuke briefjes in de broodtrommel

Leuk voor alle kinderen zijn briefjes van papa of mama in de broodtrommel. Ik ben er vorige week mee begonnen. Niet elke dag, maar af en toe. ‘s Morgens maak ik een klein briefje met een lieve en/of bemoedigende tekst en doe deze in de broodtrommel van mijn zoon.

Zijn reactie op het eerste briefje ‘Ik ben trots op jou. Kus, mama’ na schooltijd was onbetaalbaar. Glunderend kwam hij me tegemoet, terwijl hij vaak al met een donderwolkje boven zijn hoofd uit school komt. Overprikkeld, boos omdat ik ben gekomen om hem op te halen en niet zijn vader, overstuur omdat hij had afgesproken met een kindje dat nu ineens afgesproken heeft met een ander, moe… wie zal het zeggen? Maar na een lief-briefje-dag is dat verleden tijd. Mijn zoon vindt overblijven niet altijd even leuk. Maar op deze manier kan ik hem ook tijdens schooltijd even laten weten dat ik er voor hem ben.

Voorbeelden van teksten (het kan heel simpel zijn):

– ‘Ik ben trots op je’
– ‘Veel plezier vandaag’
– ‘Je kunt het’
– ‘Jippie, vandaag zwemmen’
– ‘Succes vandaag met je toets’
– ‘Ik houd van je’
– ‘Knuffel!!!’

Probeer het eens een weekje en kijk welk effect het heeft op jouw kind.